|
NA LISTI Od 04.8.2010.g. /
LISTED SINCE August 4th, 2010 among leading European magazines: 
|
All Rights Reserved
Publisher online and owner: Sabahudin Hadžialić, MSc Sarajevo & Bugojno, Bosnia and Herzegovina MI OBJEDINJUJEMO RAZLIČITOSTI... WE ARE UNIFYING DIVERSITIES |
|
|
|
|
Priče gl. i odg. urednika DIOGEN pro kultura magazina, književnika Sabahudina Hadžialića na BHS jeziku i prevedene na albanski jezik početkom februara 2011.g. od strane jednog od najpoznatijih književnika sa Kosova, Mexhida Mehmetija i objavljene maja 2011.g. u časopisu JET E RE u Prištini.
Sabahudin Hadžialić
|
Sabahudun
HAXHIALIQ
(Bosnjë – Hercegovinë) Sabahudin Haxhialiq (Mostar, 1960). Është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe, si gazetar i pavarur, anëtar i Shoqatës së Gazetarëve në Bosnjë – Hercegovinë. Kryeredaktor i revistës interneti “DIOGEN pro culture” dhe kryeredaktor i revistës “Max Minus”. Ka statusin e artistit të pavarur në kantonin e Sarajevës. Shkruan poezi dhe prozë. Ka botuar poezi, tregime, drama, ese, aforizma dhe kritika në pothuajse të gjitha gazetat dhe revistat kryesore në BH dhe ish- Jugosllavi. Ishte pronar i gazetës së parë të pavarur në BH, “Potez”, Bugojnë, 1990. Deri tash ka botuar 10 libra, ndarsa ka publikuar edhe një libër me poezi në Francë. Është përfshirë në “Antologjinë e poezisë në Francë dhe Bosnjë – Hercegovinë” dhe në “Antologjinë e satirës në Ballkan dhe Bosnjë”. Disa nga veprat e botuara: “Amaneti”, “Testamenti”, “Pëshpëritje në errësirë”, “Lypësit e mendjes”, “Anarkia e organizuar”, “Alter ego”, “Koha është për...”, “Të ikësh diku” etj. Jeton në Sarajevë, Bosnjë – Hercegovinë. |
VILLA AMIRA, Street Ante Starčevića 33,
|
LP vinyl sell from
|
|
PATNJI NIKAD’ KRAJA
…prokletstvo sadašnjosti… Afere, siromaštvo, nezaposlenost, lobiranje za robu proizvedenu van granica ove države, ubistva, droga, smrtonosne bolesti, zanemarivanje vrijednosti kulturnog naslijeđa, mržnja, isključivost, zavist, korupcija, namještanje ispita na visokoškolskim ustanovama, neznanje kao imeprativ, znanje kao pluskvamperfekt, štele, kameleonstvo, neprocesuiranje privrednog kriminala, neodgovornost izabranih dužnosnika, ogromne manipulacije sa pri(h)vatizacijom, borba za danas i ovdje sebi i samo sebi, prava usmjerena na nipodoštavanje obaveza, ratni vojni invalidi na granici ludila, poljoprivrednici u borbi za opstanak, crno tršište radne snage, bijelo ludilo snježnih nanosa, servilna politika prema međunarodnoj zajednici, neriješeni sudski procesi, hrana u supermaketima sa isteklim rokom trajanja, šverc svih vrsta, narodi kao štit za kriminalce i lopove, opozicija kao tru(h)la jabuka vlastitih nakana, pozicija kao samoubica sopstvenih usmjerenja, borci postiđenog sopstvenog imena i najavljene sreće, novonastali književnici kao aždahe literature “sui generis”, pjesnici što to nisu, djeca koja bježe od kuće, doktori kao pogrebnici, ekonomisti kao lihvari, novinari kao žohari, ljubavi koje umiru, sudbina što nestaje, umjetnici kao prevaranti, država koja to nije, entiteti koji to jesu, općine/opštine kao maligni organizmi, otklanjanje posljedica, a ne uzroka, granice koje “propuštaju”, policija u sprezi sa kriminalom svih vrsta, političari usmjereni sopstvenom, a ne općem, inženjeri kao graditelji babilonskih kula, birokracija što raste kao kvasac, troškovi života kao usud buduće smrti, ratni zločini kao najunosniji biznis… BOSNA I HERCEGOVINA, POST MORTEM. A komunizma više nema. Ili mi se to samo čini? AKOBOGDA... NIKADA I bijaše riječ. Ta kratka, ali itekako jaka - riječ. Da! I rekoše kako je nije lako izreći, pogotovo danas i ovdje. Sada. Zbog čega? Jer, nismo još uvijek dovoljno jaki u izričaju sopstvenome. Nismo nimalo jaki... No, ipak, pokušah kazati, suptilnošću osupnut, tu džehenemsku/paklenu riječ: AKOBOGDA!!! Da!... ni na jednu drugu riječ nisam ni pomislio, osim na nju: AKOBOGDA!!! Akobogda, rodiće se dijete! Akobogda, udaće se kćer! Akobogda, oženiće se sin! Akobogda, zaposliće se djeca! Akobogda, ostarićemo zajedno! Akobogda, akobogda... akobogda. I kada pomislim da sve ide u smjeru kazaljke na satu, i to baš onako kako treba - desi se - RAT. I iza toga, krenuh nanovo: Akobogda, preživjećemo! Akobogda, pobijedićemo! Akobogda, staće rat! Akobogda, izgradićemo zemlju! Akobogda, živjećemo u miru! I kada, najzad, nadom usmjeren, konačno shvatih da gore ne može biti, deset godina iza rata, ponovo bijah probuđen usahlom riječju uzrokovanom mutnom sadašnjicom stvarnosti moje- DŽEHENNEMOM/PAKLOM PORAĆA. I ponovo rekoh: Akobogda, države će biti! Akobogda, i ovo će proći! Akobogda, Evropi smo bliži! Akobogda, ne ponovilo se! Akobogda, sreće će biti! I čime zaslužiste ove nebuloze - riječi koje kao čekić odzvanjaju po nakovnju vlastite sudbine? Čime zaslužiste? Ništa vam drugo neću reći, osim: Akobogda, shvatićete! Akobogda, razumjećete! Akobogda, kad odrastete! Akobogda, nikada i nigdje ovo više neće biti... AKOBOGDA!! VRSTA KOJA IZUMIRE Jučer, subota je bila. Poslije puna dva mjeseca bijah sa društvom starim u kafani. Na piću. Dva mjeseca se nismo vidjeli. Nas petorica. Godine su tu. Blizu pedesetim. Ponekad mi se učini da gubimo teme. Svako se o sebi zabavio. Ako ne pričamo o recesiji, djeci i ženama, teme se polako tope. Pogledamo se, i na trenutak, siguran sam, baš svi pomislimo:„Da li je moglo biti drugačije?“ Bezazlenije, otvorenije, iskrenije. Nije ni bilo moguće, mada, uspjeli smo! Jer smo ostali zaista otvoreno, mješovito (ne želim koristiti tu psovku od riječi -„multikulturno“) društvo starih prijatelja, koje ni rat nije uspio zavaditi. Možda smo zbog toga i tužni. Jer nismo zavađeni. Sretni su samo oni koji su zavađeni. Jer, ne razmišljaju o drugima i drugačijima. Mrze ih. I nestaju u sivilu svoje ortodoksne gluposti. A mi pametujemo bivajući svakim danom svjesnijim da smo vrsta koja izumire. Vrsta koja ne mrzi. I zbog toga i umire. I ostaje bez tema za priču. Jašta! NAJKRAĆA PRIČA U naslovu ostade! ZEMLJA BEZ SVIJESTI Tramvaj. Sarajevo, 07.7.2009.g. Gužva. Vani je plus 30. Podne još nije. Kako li će tek u podne biti? Tramvaj. Sarajevo, 07.7.2009.g. Žena je pala u nesvijest. Niko ne reaguje. Nesvijest nije stanje svijesti. BUDUĆNOST NIJE DALEKO Danas je popularno imati pet razreda osnovne škole. Imati Hummera, nositi tri zlatna lanca oko vrata debljine policijskog pendreka. Tri koke (domaće) na zadnjem sjedištu koje se mijenjaju pored mene svaka tri sata dok jezdim ka Alemanji. Na granici samo odmahnem rukom i pokažem diplomatski pasoš brata od tetke što je prilagođen mome liku. A uz to i biometrijski. Popijem kaficu sa Hansom u Berlinu, povalim draganu u Franfukrt an Main i ponovo se vratim u bezdan. Sopstvene sudbine. U raj. Pardon dženet ovdašnji. U Srbiju. U Hrvatsku. U Bosnu i Hercegovinu. U Makedoniju. U Crnu Goru. I da uzmem što uzeo još nisam. A ako i ubijem nekoga, nema veze. Sredićemo! Zaista, svuda pođi, ali kući svojoj dođi! PREDSJEDNIK Fotografirao se sa suprugom i djecom, gostovao na mnogim TV stanicama, koordinirao aktivnosti Vlade i Izvršne vlasti na čelu sa premijerom. Obraćao se građanima prilikom značajnih datuma. U dva mandata. On je bio predsjednik i šteta samo što je bio gay. Nisam ga mogao opsovati. ZIMSKA HLADNOĆA Uvijek sam se pitao zbog čega je zima tako hladna? Jednostavno objašnjenje je da Sunce tada više grije onu drugu stranu Zemlje (tamo gdje je Australija, Novi Zeland, etc...), ali ja znam da to nije baš tako. A kako drugačije, odmah se pitate? Ne znam ni ja, ali mi se učinilo da bi ovo mogla biti priča. Onako. NA ZADNJEM SJEDIŠTU MOGA AUTA... (satirae straight priča) Sjećam se. Milica je bila najbolja koka u našem kvartu u Sarajevu. Sve do 1992.g. kada je otišla iz ovog grada za Australiju. Ali, ranije, mnogo ranije smo se zajednički družili. Na zadnjem sjedištu moga auta. Duboko, u šumi, čak i povrh Trebevića, tamo negdje, svojevremeno. I uvijek je bila dama. Čak i tada. Bez kupanja, nove obleke i mirisa se ništa nije moglo dešavati. Čak ni to. Eh, kad samo pomislim. „Sabahudine, dobro te je. Opet misliš na nju, zar ne!“, čuo sam glas moje supruge. „Kako znaš, velim!“ Uzvratila je: „Pa, pogledaj šta ubacuješ u HI-FI... Bijelo dugme i tu pjesmu, bolnu, ne samo za tebe! Do kada ćeš lagati sebe jer nikada nisi bio sa njom, osim sa pjesmom!“ Kiselo sam se nasmijao i uzvratio: “San mi ne možeš uzeti a da li sam bio sa njom ili ne, to je najmanje važno.“ Ipak, na trenutak sam se zaista i upitao zbog čega me je otac uvijek maltretirao po povratku iz šume riječima: „Opet su te vidjeli kako sam ideš ka Trebeviću našim automobilom! Da mi je znati samo šta radiš tamo?“ Nikada mu nisam odgovorio. Odgovor smo znali samo... Milica i ja. MINARET QUA NON Sine, nekada su ovim prostorima hodili ljudi, a ne životinje. Sine, nekada su džamije imale minarete, a ne samo kupole. Sine, nekada smo sa komšijama/susjedima našim, zajedno kafu/kahvu/kavu pili. Sine, nekada sam imao djevojku koja se zvala Mirjana. Sine, nekada sam vjerovao da se može živjeti zajedno, čak i jedni pored drugih. Sine, nekada sam imao i sve ruke i noge. Sine, nekada mi nije trebala tvoja pomoć da bih se kretao. Sine, otiđi do komšije Slobodana i susjeda Ante i zamoli ih da mi ustupe ili protezu za ruku ili za nogu. Sine, danas je moj red da idem u kuhinju po obrok za nas trojicu. Sine, probudi se! Ne spavaj više! Na groblju/mezarju čudnih navika. Balkanskih. JOŠ JEDNA KRATKA PRIČA Srbin, Hrvat, Bošnjak... Nemoj dalje! Prokleto je! NENAPISANA PRIČA Napisati nenapisanu priču uvijek je bilo jednostavno. Eto, napisah je...  |
Prozë:
KURRË FUNDI VUAJTJEVE Aferat, varfëria, papunësia, lobimi për prodhimet përtej kufinjve të këtij shteti, vrasjet, droga, sëmundjet vdekjeprurëse, anashkalimi i vlerave të trashëgimisë kulturore, urrejtja, ekskluziviteti, varshmëria, korrupcioni, kurdisja e provimeve në institucionet e shkollimit të lartë, mosdija si imperativ, dija si kameleonizëm, joprocesimi i krimit ekonomik, papërgjegjësia e zyrtarëve të zgjedhur, manipulimet marramendëse me privatizimin, lufta sot e këtu për vete dhe vetëm për vete, e drejta e orientuar në mosrespektimin e obligimeve, invalidët ushtarakë dhe invalidët e luftës në kufirin e çmendurisë, bujqit në luftë për ekzistencë, tregu i zi i fuqisë punëtore, çmenduria e bardhë e stoqeve të borës, politika servile ndaj bashkësisë ndërkombëtare, proceset e pazgjidhura gjyqësore, gjërat ushqimore me afat të skaduar nëpër supermarkete, kontrabanda e të gjitha llojeve, popujt si mbrojtje e kriminelëve dhe hajnave, opozita si mollë sherri e kanosjeve vetjake, pozita si vetvrasëse e botkuptimeve të veta, luftëtarë për afirmimin e vetes si fati i paralajmëruar, shkrimtarët e posakrijuar si përbindësh të literaturës “sui generis”, poetët që nuk janë poetë, fëmijët që ikin nga shtëpia, mjekët si varrtarë, ekonomistët batakxhinjë, gazetarët zhelanë, dashuritë që vdesin, fati që zhduket, artistët si mashtrues, shteti që nuk është shtet, etnitetet që janë ashtu siç janë, komunat si organizma malinjë, evitimi i pasojave e jo i shkaqeve, kufinjtë e pambrojtur, lidhjet e policisë me të gjitha llojet e kriminalitetit, politikajt e kthyer kah vetja e jo kah e përgjithshmja, inzhinjerët si ndërtimtarë të kullave të Babilonit, byrokracia që gufon si farë buke, shpenzimet jetësore si gjykimi i vdekjes së ardhshme, krimet e luftës si biznesi më fitimprurës... BOSNJA E HERCEGOVINA, POST MORTUM. Ndërkaq, nuk ka më komunizëm. Apo, vetëm po më duket kështu? PO DESHI ZOTI... KURRË Dhe ishte fjala. Ajo e shkruara, e forta – fjala. Po! Dhe thonë se nuk është e lehtë ta shqiptosh, sidomos sot dhe këtu. Tash. Përse? Sepse, nuk jemi ende tamam të fortë në shprehjen e personales. Nuk jemi aspak të fortë. Por, megjithatë, u përpoqa ta them i ndikuar nga subtiliteti, ta them atë fjalë xhehnemi/ ferri: PO DESHI ZOTI!!! Po! Në asnjë fjalë tjetër nuk më ka shkuar mendja. Pos në fjalët: PO DESHI ZOTI!!! Po deshi Zoti, do të lindet fëmia! Po deshi Zoti, do të fejohet vajza! Po deshi Zoti, do të martohet djali! Po deshi Zoti, do të zënë punë fëmijët! Po deshi Zoti, do të mplakemi së bashku! Po deshi Zoti, po deshi Zoti... Po deshi Zoti. Dhe kur e mendoj se gjithçka është duke vajtur në kahjen e akrepave të orës, mu ashtu siç duhet – ndodhi – LUFTA. Paskëtaj fillova nga e para: Po deshi Zoti, do të mbijetojmë! Po deshi Zoti, do të fitojmë! Po deshi Zoti, lufta do të ndërpritet! Po deshi Zoti, do ta rindërtojmë vendin! Po deshi Zoti, do të rrojmë në paqë! Dhe, kur më në fund, duke shpresuar, e kuptova se nuk mund të bëhet më keq, dhjetë vjet pas përfundimit të luftës, sot përsëri u zgjova me fjalë të shkëputura nga e vërteta ime e turbullt – XHEHNEM/ FERR. Dhe sërish pohova: Po deshi Zoti, do të ketë shtet! Po deshi Zoti, do të kalojë edhe kjo! Po deshi Zoti, do të jemi më afër Evropës! Po deshi Zoti, mos u përsërittë! Po deshi Zoti, do të ketë edhe fat! Dhe, me se i merituat këto fjalë, që si çekan rrahin në fatin vetjak? Me çka e merituat? Nuk do t’ju them asgjë më tepër, veç: Po deshi Zoti, do ta kuptoni! Po deshi Zoti, do ta merrni vesh! Po deshi Zoti, pasi të rriteni! Po deshi Zoti, kurrë e askund, kjo nuk do të ndodhë më. PO DESHI ZOTI!!! LLOJI QË PO VDES Dje ishte e shtunë. Pas plot dy muajsh isha në kafene me shoqërinë e vjetër. Për pije. Nuk ishim parë dy muaj. Ne të pestit. Kemi edhe ca vite mbi supe. Jemi afër të pesëdhjetave. Nganjëherë më duket se i kemi humbur temat. Secili merret me vetveten. Nëse nuk flasim për segregacionin, për gratë e për fëmijët, temat pak e ngapak treten. Vështrojmë njëri-tjetrin, dhe në çast, jam i sigurtë se të gjithë mendojnë: “A ka mundur të ishte ndryshe?” Më hapur, më me sinqeritet. Nuk ishte e mundur, megjithëse ia arritëm! Sepse mbetëm vërtetë të hapur, shoqëri e përzier (nuk dua ta shfrytëzoj atë sharje prej fjalësh – “multikulturore”) e miqve të vjetër, të cilët as lufta nuk mundi t’i përçante. Ndoshta mu për këtë edhe jemi të pikëlluar. Sepse nuk jemi të përçarë. Të lumtur janë vetëm ata që janë të përçarë. Sepse, nuk mendojnë për të tjerët e për tjetërfarët. Ata i urrejnë. Dhe zhduken në shkëlqimin e çmendurive vetjake të ortodoksisë. Kurse ne mençurohemi duke u bërë përditë e më të vetëdijshëm. Sepse i takojmë llojit që po zhduket. Sepse jemi krijesa që nuk urrejnë. Shi për këtë edhe vdesin. Mbeten pa temë për rrëfim. Po, pra! TREGIMI MË I SHKURTËR Mbeti në titull! VENDI PA VETËDIJE Tramvaj. Sarajevë, 07. 7. 2009. Tollovi. Përjashta është plus 30. Ende nuk është mesditë. Si do të jetë në mesditë? Tramvaj. Sarajevë, 07. 7. 2009. Alivanoset një grua. Nuk reagon askush. Pavetëdija nuk është gjendje e vetëdijshme. ARDHMËRIA NUK ËSHTË LARG Sot është gjë e popullarizuar t’i kesh pesë klasë të shkollës fillore. Të bartësh rreth qafës tre zinxhirë ari të trashë sa shkopgoma policore. T’i kesh tri zogëza (vendore) në ulëset e pasme, që për çdo tri orë do të ndërrojnë vendet duke u ulur pranë teje, teksa je duke shpejtuar kah Alemania. Zyrtarëve në kufi vetëm ua bënë me dorë dhe ua tregon pasaportën diplomatike të djalit të tezes që i është përshtatur fizionomisë tënde. Veç tjerash, pasaporta është biometrike. Pi kafe me Hansin në Berlin, e çon të dashurën në Frankfurt an Main dhe përsëri kthehesh në ditë të pa ditë. Në fatin vetanak. Në parajsë. Pardon, në xhenetin e këtushëm. Në Serbi. Në Kroaci. Në Mal të Zi. Dhe merr atë që ende nuk e ke marrë. Dhe edhe nëse e vret dikë, nuk ka lidhje. Do të rregullohet! Nuk është thënë kot: Shko gjithkund, por kthehu në shtëpinë tënde. KRYETARI Fotografohej me bashkëshorten dhe me fëmijët, ishte mysafir i shumë TV stacioneve, koordinonte aktivitetet e Qeverisë dhe të pushtetit ekzekutiv në krye me kryeministrin. Qytetarëve iu drejtohej me rastin e datave të rëndësishme. Ai në dy mandate ishte kryetar. Veç, më vjen keq se ishte gej. Nuk munda as ta shaj. TË FTOHTIT E DIMËRIT Përherë e kam pyetur veten, përse dimëri është aq i ftohtë? Shpjegimi ishte i thjeshtë: Dimërit dielli më shumë e ngrohë anën tjetër të Botës (atje ku është Australia, Zelanda e Re etc.), por unë e dij se nuk është mu ashtu. E si mund të jetë ndryshe, do të kishit pyetur ju? As unë nuk e di, por më duket se kjo mund të bëhej tregim. Ashtu, vetëm sa për të thënë. NË ULËSET E PASME TË AUTOMOBILIT TIM (satirae straigh tregim) Më kujtohet. Milica ishte zogëza më e bukur në kuartin tonë në Sarajevë. Krejt deri në vitin 1992, kur iku nga ky qytet për në Australi. Mirëpo më herët, shumë më herët, ishim shoqëruar me njëri – tjetrin. Në ulëset e pasme të automobilit tim. Thellë, në pyll, madje edhe mbi majen e Trebeviqit. Atje diku, atëherë, pa u larë, pa i ndërruar të brendshmet e pa erëza, asgjë nuk kishte mundësi të ndodhte. Madje as ajo “punë”! Eh, veç kur më kujtohet. Sabahudin, mirë e ke. Përsëri po mendon në të, apo jo!, dëgjova zërin e bashkëshortes. Ku e di ti, i them! Ma ktheu: Paj, shiko ç’je duke dëgjuar në HI-FI! “Bijelo dugme” dhe atë farë kënge, të dhembshme, jo vetëm për ty! Deri kur do ta gënjesh veten, sepse ti kurrë nuk ke qenë me të, por me këngën! Qesha me zë duke ia kthyer: Ëndrrën nuk mund të ma marrësh, kurse a kam qenë me të apo jo, nuk ka edhe aq rëndësi. Megjithatë, për disa çaste e pyeta veten, vërtetë përse babai më maltretonte gjithnjë me fjalët: Përsëri të kanë parë me automobilin tonë duke shkuar i vetëm kah Trebeviqi! Sikur ta dija ç’je duke bërë atje? Asnjëherë nuk ju kam përgjigjur. Përgjigjen e kemi ditur vetëm Milica dhe unë. MINARET QUA NON Bir, në këto hapësira dikur kanë ecur njerëzit, e jo shtazët. Bir, xhamitë dikur kanë pasur edhe minare, jo vetëm kupola. Bir, dikur e kam pasur një vashëz që quhej Mirjana. Bir, dikur kam besuar se mund të jetohet bashkërisht, madje edhe njëri pranë tjetrit. Bir, dikur i kam pasur të gjitha duart dhe këmbët. Bir, dikur nuk më është nevojitur ndihma jote për të lëvizur. Bir, shko deri te komshiu Sllobodan e te fqiu Ante dhe luti t’mi huazojnë ose protezën për dorë ose kukëzat për këmbë. Bir, zgjohu! Mos fli më! Nëpër varreza po zotërojnë shprehitë e çuditshme ballkanike. EDHE NJË TREGIM I SHKURTËR Sërbi, kroati, boshnjaku! Mos shko tutje! Është mallkim! TREGIMI I PASHKRUAR Të shkruash tregimin e pashkruar gjithmonë ka qenë gjë e thjeshtë. Ja, e shkrova. Nga gjuha boshnjake: Mexhid MEHMETI |
.
Copyright © 2014 DIOGEN pro cultura magazine & Sabahudin Hadžialić
Design: Sabi / Autors & Sabahudin Hadžialić. Design LOGO - Stevo Basara.
Freelance gl. i odg. urednik od / Freelance Editor in chief as of 2009: Sabahudin Hadžialić
All Rights Reserved. Publisher online and owner: Sabahudin Hadžialić
WWW: http://sabihadzi.weebly.com
Contact Editorial board E-mail: [email protected];
Narudžbe/Order: [email protected]
Pošta/Mail: Freelance Editor in chief Sabahudin Hadžialić,
Grbavička 32, 71000 Sarajevo i/ili
Dr. Wagner 18/II, 70230 Bugojno, Bosna i Hercegovina
Design: Sabi / Autors & Sabahudin Hadžialić. Design LOGO - Stevo Basara.
Freelance gl. i odg. urednik od / Freelance Editor in chief as of 2009: Sabahudin Hadžialić
All Rights Reserved. Publisher online and owner: Sabahudin Hadžialić
WWW: http://sabihadzi.weebly.com
Contact Editorial board E-mail: [email protected];
Narudžbe/Order: [email protected]
Pošta/Mail: Freelance Editor in chief Sabahudin Hadžialić,
Grbavička 32, 71000 Sarajevo i/ili
Dr. Wagner 18/II, 70230 Bugojno, Bosna i Hercegovina
